म नेपालको एउटा सार्वजनिक चिकित्सा क्याम्पस, महाराजगन्ज चिकित्सा क्याम्पसको विद्यार्थी हुँ। म चिकित्सक बन्न र मेरो देश र जनतालाई सेवा गर्न सधैं सपना देखेको थिएँ। तर मेरो सपना पूरा गर्न सजिलो छैन। पहिलो, मलाई प्रवेश परीक्षामा हजारौं अर्का विद्यार्थीहरूसँग सीमित संख्याका सीटको लागि प्रतिस्पर्धा गर्नु पर्यो। मैले गाह्रो पढाई गरी क्याम्पसमा ठाउँ पाएँ, तर मैले आशा गरेको भन्दा वास्तविकता धेरै फरक थियो। यहाँको शिक्षाको गुणस्तर सन्तोषजनक नै भएता पनि सुविधाहरू आवश्यक मात्रामा छैनन्। क्याम्पसमा थुप्रै राजनीतिक हस्तक्षेप पनि हुन्छ।
दोस्रो, मलाई नेपालमा, विशेष गरी गाउँका क्षेत्रमा चिकित्सकको रूपमा काम गर्ने कठिन यथार्थतासँग भेट्नु पर्छ। सरकारले सबै चिकित्सकहरूलाई गाउँका क्षेत्रमा कम्तीमा दुई वर्ष सेवा गर्न बाध्य बनाएको छ, तर उनीहरूलाई कुनै पनि प्रोत्साहन वा सहयोग दिएको छैन। गाउँका स्वास्थ्य केन्द्रहरूको अवस्था बेहाल छ र स्वास्थकर्मीहरुको संख्या पनि न्यून छ। चिकित्सकहरूलाई विभिन्न चुनौतीहरू जस्तै कम तलब, सुरक्षा कमी, र सामाजिक अवहेलना सामना गर्नु पर्छ। मेरा अगाडिका अग्रज दाईदिदिहरुमध्ये धेरैले गाउँमा गएर समस्या र चेतावनीहरू भोगेका छन्, जहाँका केहि मानिस आधुनिक चिकित्साको बारेमा अज्ञान वा अंधविश्वासी छन्।
तेस्रो, मलाई विदेशमा अध्ययन वा अभ्यास गर्न जाने लोभ र दबाब सामना गर्नु पर्छ। मेरा साथी र नातेदारहरू मध्ये धेरैले देश छोडेर विदेशी विश्वविद्यालयहरूमा एमबीबीएस र एमडी/एमएस कार्यक्रम पढ्न गएका छन्, जहाँ उनीहरूलाई छात्रवृत्ति वा सहज कर्जा पाउन सक्छन्। उनीहरूले मलाई भन्छन् कि विदेशमा शिक्षाको गुणस्तर र अवसरहरू नेपालभन्दा धेरै राम्रो छन्, र उनीहरूले बढी कमाउन र राम्रो जीवन बिताउन सक्छन्। उनीहरूले भन्छन् कि वदेशी देशहरूमा पहिचान र समावेश हुन सजिलो छ, किनकि नेपालको सरकारले विदेशमा पढेका नेपाली चिकित्सकहरूलाई नेपालमा इन्टर्नशिप वा अभ्यास गर्न चाहने लाई नियम र कानून लगाएको छ।
मेरो सपना र वास्तविकता बीचमा म फसिरहेको छु। म आफ्नो देश र जनतालाई माया गर्छु र उनीहरूलाई सेवा गर्न चाहन्छु, तर म आफ्नो क्षेत्रमा अगाडि बढ्न र आफ्नो जीवन सुधार्न पनि चाहन्छु। मलाई के गर्नु पर्छ भनेर थाहा छैन। म यहाँ बस्नु पर्छ कि जानु पर्छ?
